Ég velti því aðeins fyrir mér um þessar mundir hvenær sé við hæfi að hafa áhyggjur af framtíðinni, já eða kannski ekki beinlínis áhyggjur heldur bara svona almennar framtíðarhugsanir, hvar vil ég vera eftir 5 ár (ég veit það), hvar vil ég vera eftir 10 ár (hef ekki grænan), hvað vil ég verða þegar ég verð stór??????

Ég hef mestar áhyggjur af því að ég eigi að hafa áhyggjur af þessu því fólki virðist finnast að kona á mínum aldri(26;o)) eigi að hafa slíka hluti á hreinu!!! Mér finnst lífið hafa upp á svo margt að bjóða að ég get ómögulega neglt mig niður í eitthvað ákveðið að eilífu.....

Annað er að fólk tekur því sem sjálfgefnu að maður eigi börn, langi í börn eða á einhvern hátt sé líkamlega óhæfur um að eignast þau.....en ef mann langar ekki? hvað þá?

Að setjast aðeinhvers staðar og kaupa húsnæði er eitthvað sem gerir að ég fæ andateppu og svima....ég get búið út um allt, eða svo gott sem og mér fellur ekki hugsunin að hér ætli ég að eiga heima alltaf....og þið sem hafið nöldrað í mér seinasta áratuginn um að það sé svo góð fjárfesting að eiga húsnæði....hvernig er aftur staðan á því í dag???

Það sem fer samt allra mest í taugarnar á mér um þessar mundir eru eigindlegar rannsóknaraðferðir!!!! Hefði einhver trúað því að ég talnablind manneskjan héldi mikið mikið meira upp á tölfræðina????


þið skulið samt ekki halda að ég liggi andvaka yfir einhverjum svona pælingum því það er allt of mikið að gera hjá mér við að lifa lífinu til að ég hafi tíma til þess.... að vísu ergja eigindlegu aðferðirnar mig meira en hitt til samans um þessar mundir!!!!

Vinnan mín er besta vinna í heimi!!!

Að sjálfsögðu brjálað að gera og bætist bara í verkefnaflóðið en svona er lífið bara

Gengur ekki alveg nógu vel að skipuleggja mig en það hlýtur að koma